Özet

Eski bir asker, hayatının büyük bir çoğunluğunu geçirdiği hastaneden tekerlekli sandalye ile ayrılmıştır. Gençlik anılarının büyük bir çoğunluğu hâlâ zihninde canlıdır. Savaşa Ağıt onun düşlerini ve kâbuslarını dolduran rahatsız edici bir hatıradır. Ve insanlar onu sevmektedir. Hemşiresi onu daha optimist olması için yüreklendirmektedir. 20. yüzyılın gerçekleri ve dehşet verici bir savaşın hatırlattıklarına rağmen hayat devam etmektedir. Mektuplar yazılır, askerler yer, içer ve eğlenirler. Kadınlar evlerinde çalışır ve cephedeki askerleri severler. Sonunda bir asker, bir düşman ve bir hemşire aynı şeyi düşünür; savaş bir boşluktur ve birbirimizi sevebildiğimiz kadar sevmeliyiz.